Als ik iets bespreekbaar wil maken word ik uitgemaakt voor een breed scala aan irrelevante verwensingen en men verwijt zo de ander wat men zelf doet

Mannen en vrouwen. Ze lijken niet zonder elkaar te kunnen maarrr maken elkaar het leven zuur. Constant. Levert het iets op als je een ander vernedert?

De westers(opgevoed)e vrouw is niet te vertrouwen - en daar kan ze niets aan doen. Maar samen misschien wèl.

Wat doen wij vrouwen aan dat zij zich vreemd opstellen? Welke onzinnige overtuigingen laten we ons aanpraten? Wat voor monsters krijgen we ervoor terug?

De rechtvaardiging dat vrouwen hun verantwoordelijkheid hebben te nemen, door overtuigingen af te leren, is: samenleven met een vrouw is ondoenlijk

Hoe blijf ik staan tegenover gezag? Hoe blijf ik bij mezelf in moeilijke situaties? Hoe word ik mentaal sterk? Je weet alles zelf al. Pas je het ook toe?

Wat betekent “kwetsbaar opstellen”? Waarom is ieder zo bang? Iedereen is gekwetst. Iedereen heeft blauwe plekken - en die doen nu eenmaal sneller zeer.

Acht jaar waren we. Ik in ieder geval. Mijn ouders reden mijn zus en mij naar een camping waar ik nog nooit geweest was en op weg er naar toe vertelde ik zachtjes op de achterbank aan mijn zusje, dat ik een beleving had gehad; dat ik een gelijkgestemd meisje zou ontmoeten. En ik vertelde hoe dat voelde

In een verkilde maatschappij ontkom je er niet aan dat mensen enerzijds naar binnen gaan... letterlijk - geen hond op straat, niemand zit voor zijn deur op straat en in het winkelcentrum zie je mensen maar niemand spreekt een ander aan. Anderzijds is er die diepe behoefte om te connecten... Relatiesites en sociale media hebben het er letterlijk druk mee. Zoals ik het zie is de reden, dat we eigenlijk "warmte willen uitwisselen".

Als een kind mij zou vragen wat spiritualiteit is zou ik zeggen: "Dat is eigenlijk heel simpel: je gevoel, je hart volgen." Toch gaat het daar al gelijk mis, want de meeste mensen weten al niet wat dat inhoudt omdat de connectie met het hart ver weg lijkt.