In een wereld waarin ieder zo opgejaagd wordt dat niemand meer bij zichzelf is dient men rust te nemen opdat de connectie met zichzelf weer kan groeien.

Ik hou van de energie van vrouwen. Ken niets mooiers en geniet van Het Sublieme Vrouwelijke. Weldadige, scheppende energie. Maarrr... Geen vrouw is vrouw

Als ik iets bespreekbaar wil maken word ik uitgemaakt voor een breed scala aan irrelevante verwensingen en men verwijt zo de ander wat men zelf doet

Mannen en vrouwen. Ze lijken niet zonder elkaar te kunnen maarrr maken elkaar het leven zuur. Constant. Levert het iets op als je een ander vernedert?

De westers(opgevoed)e vrouw is niet te vertrouwen - en daar kan ze niets aan doen. Maar samen misschien wèl.

Wat doen wij vrouwen aan dat zij zich vreemd opstellen? Welke onzinnige overtuigingen laten we ons aanpraten? Wat voor monsters krijgen we ervoor terug?

De rechtvaardiging dat vrouwen hun verantwoordelijkheid hebben te nemen, door overtuigingen af te leren, is: samenleven met een vrouw is ondoenlijk

Hoe blijf ik staan tegenover gezag? Hoe blijf ik bij mezelf in moeilijke situaties? Hoe word ik mentaal sterk? Je weet alles zelf al. Pas je het ook toe?

Wat betekent “kwetsbaar opstellen”? Waarom is ieder zo bang? Iedereen is gekwetst. Iedereen heeft blauwe plekken - en die doen nu eenmaal sneller zeer.

Acht jaar waren we. Ik in ieder geval. Mijn ouders reden mijn zus en mij naar een camping waar ik nog nooit geweest was en op weg er naar toe vertelde ik zachtjes op de achterbank aan mijn zusje, dat ik een beleving had gehad; dat ik een gelijkgestemd meisje zou ontmoeten. En ik vertelde hoe dat voelde